به‌رغم آنکه زئولیت‌های آلومینیوم سیلیکات به‌عنوان گونه‌ای از مواد متخلخل به‌طور فوق‌العاده‌ای در صنعت موفق هستند، اما چالش‌های قابل توجهی باقی مانده و مطالعات فراوانی نیز صورت می‌گیرد. این موضوع شیمیدانان سنتز کار را برانگیخته تا روش‌های سنتزی به‌طور کامل جدیدی را برای تولید مواد متخلخل با حفراتی با ابعاد مولکولی و با آرایش فضایی منظم ابداع کنند. طراحی مواد با ساختار غیر‌اکسیدی و با تخلخل ریز، از این جهت که به‌طور‌کلی محدود به شبکه‌های فضایی چهاروجهی زئولیت‌ها نمی‌شوند، جذاب هستند. در طی دو دهه گذشته، چارچوب‌های فلز-آلی (MOF) که به‌عنوان پلیمرهای کوئوردیناسیونی متخلخل ((PCP نیز شناخته می‌شوند، توجه گسترده علمی را به خود معطوف کرده است. پلیمرهای کوئوردیناسیونی متخلخل در مقایسه با دیگر ترکیب‌های متخلخل به‌دلیل قابل تنظیم‌بودن اندازه، شکل، ابعاد و گروه‌های عاملی سطح حفره‌های آنها با تغییر ترکیب لیگاند و یون‌های فلزی می‌توانند به‌عنوان موادی چندمنظوره با خواص فیزیکی عالی مانند خواص مغناطیسی، لومینسانس و اپتوالکترونیکی طراحی شوند.