توانمندسازی به عنوان یکی از ارکان اصلی مدیریت و توسعه پایدار روستایی محسوب می شود؛ و به خود اتکایی مردمی،  دسترسی به حقوق در بعد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، خودکفایی در تأمین مواد غذایی استراتژیک، دسترسی به درآمدها، دارایی‌ها و تسهیلات اعتباری، دسترسی به دانش و فناوری و وجود یک فضای مشارکتی در تمامی جنبه‌های تلاش انسانی منتهی می شود. با این توصیف باید گفت توانمند سازی 1- از اجزای توسعه پایدار محسوب می‌شود؛2- عامل توسعه پایدار تلقی می‌شود؛ 3- معلول توسعه پایدار تلقی می‌شود. بنابر این در سه رویکرد مورد نظر و عضوی از عناصر نظام توسعه پایدار، عامل توسعه پایدار و معلول توسعه پایدار، توانمندسازی نقش بی بدیلی دارد که توجه به آن از ضرورت‌های جامعه جهانی از جمله جامعه ایرانی و جامعه روستایی و کشاورزی است تا با نظام تلقی کردن، چند بعدی دانستن و پدیده تلقی ‌کردن و راهبرد دانستن، حرکت جامعه خودش را به سوی توسعه‌یافتگی و زندگی شرافتمندانه و شهروندسازی رهنمون سازد.