در این کتاب در باب تراکم قدرت درگروه محدودی از نخبگان سیاسی ایران با رویکرد طبقه محور داوری تجربی نقادانه ارائه شده است. دلالت مصداقی نخبگان سیاسی، رئیس جمهور، نخست وزیر و وزیران کابینه دولت موقت مهدی بازرگان تا دولت دوازدهم بعد از انقلاب1357 ایران است. در این نوشتار ابتدا مسئله پژوهش با عنوان «تراکم قدرت در ایران» فرموله شده است. در ادامه برای تبیین تئوریک مسئله تراکم قدرت، دستگاه نظری پژوهش حاضربرمبنای دوشرط علی طبقه اجتماعی نخبگان سیاسی و تجربه مناصب دولتی دارای قدرت برساخته شده است. این پژوهش به لحاظ روش‌شناسی بر تحلیل ترکیبی استوار است که در اینجا این رویکرد ترکیبی از تحلیل متغیر محور و مورد محور است. بعد متغیر محور پژوهش حاضر ماهیت تطبیقی دارد. تحلیل مورد محور پژوهش ناظر بر رابطۀ مجموعه‌ای است که در اینجا تمرکز بر تحلیل روابط مجموعه‌ای شده است. در سطح تحلیل علی مورد محور، از علیت همایندی استفاده شده است.
