امروزه علم منطق همچون درختی است تناور که ریشه‌های عمیقی در خاک و شاخه‌های گسترده‌ای در آسمان دارد.
تنه این درخت همان است که به آن منطق کلاسیک (منطق گزاره‌ها و منطق محمولات) می‌گویند.
شاخه‌های گسترده آن منطق‌های فراکلاسیک یا توسعه یافته (منطق موجهات، منطق زمان، منطق معرفت، منطق تکلیف و ......) و ریشه‌های عمیق آن منطق‌های فروکلاسیک و مقیّد (منطق شهودی، منطق‌های میانی و .....) نامیده می‌شوند.
کثرت منطقی آن زمان پدید می‌آید و ظاهر و بارز می‌شود که با نظام‌هایی از منطق رو به رو باشیم که نتوان از توسعه و بسط آنها به منطق کلاسیک دست پیدا کرد و یا خود از بسط منطق کلاسیک حاصل نشده باشند؛ یعنی نسبت آنها با منطق کلاسیک به لحاظ گستردگی قضایا به‌اصطلاح عام و خاص من وجه یا تباین جزئی باشد. منطق ربط، منطق آزاد و عمده منطق‌های فازی از این نوع هستند. این‌گونه نظام‌ها را می‌توان منطق‌های ناکلاسیک ذکر کرد.
آنچه غالباً امروزه به منطق‌های غیرکلاسیک مشهور شده است، مجموعه منطق‌های فراکلاسیک، فروکلاسیک و ناکلاسیک است که برخی از آنها موضوع بحث کتاب حاضرند.
در چاپ دوّم کتاب برخی از نواقص و اشکالات حروفچینی کتاب برطرف شده و نگارنده همچنان چشم به راه نقدهای استادان و دانشجویانی است که کتاب را از منظر چشم تیزبین و نقّاد خود ملاحظه می‌کنند.
